بسته به context و زمینه‌ای که در آن قرار داریم، به چند روش می‌توانیم خود را معرفی کنیم.
هنگام ارتباط چهره به چهره (رخ به رخ، face to face، cheek to cheek) و در برخورد با گروه‌ها و اجتماعات کوچک، کافی است بگوییم Hi! I’m Mohammad و دست خود را برای دست دادن دراز کنیم.
هنگام ارتباط چهره به چهره و در برخورد با گروهی از غریبه‌ها، به شکل رسمی‌تری خود را معرفی می‌کنیم: My name is Mohammad
زمانی که به صورت تلفنی در یک کنفرانس تلفنی شرکت می‌کنیم، می‌گوییم Hi! This is Mohammad چرا؟ چون انتظار داریم که حاضران در کنفرانس احتمالا ما را بشناسند یا اگر لزوما ما را از صدایمان تشخیص نمی‌دهند، دستکم بتوانند با شنیدن این معرفی، به فهرست حاضران در جلسه نگاهی انداخته و نام ما را در آنجا پیدا کنند.
البته الان گاهی می‌بینیم که دوستی هنگام معرفی خود در یک کلیپ ویدئویی، از این مدل معرفی استفاده می‌کند که خب، چندان طبیعی به نظر نمی‌رسد. این روش معرفی در واقع مناسب موقعیت‌هایی است که می‌خواهیم بگوییم «این صدایی که می‌شنوید و نمی‌شناسید، متعلق به آقا یا خانم ایکس است که می‌شناسید». افتاد؟ 🙂
قدیم‌ترها که هنوز گوشی‌های موبایل اینقدر رایج نشده بود و تلفن ثابت میدان‌دار ارتباطات صوتی از راه دور بود، موقع پاسخ دادن به تماس تلفنی می‌گفتیم: Hello, this is Mohammad
آموزش زبان، جمله‌سازی، ترجمه و خوشنویسی
